اگر دوستانی در باره نجوم مطالعاتی داشته باشند حتما می دانند که کائنات بیضوی شکل ما دارای وسعت بسیار زیادی است.مثلا ستاره شناسان تخمین می زنند که در جهان بین 300 تا 500 میلیارد کهکشان وجود داشته باشد که هر کهکشان متوسط مانند کهکشان راه شیری ما دارای 200 میلیارد ستاره است و کهکشان های بزرگتر نیز دارای ستاره های بزرگتر هستند.
و فاصله بین این ستارگان و وسعت کهکشان ها نیز بسیار زیاد و حتی با سرعت نور نیز گاهی میلیون ها و میلیاردها سال نوری نیز بین کهکشان ها مسافرت به طول می انجامد.بزرگترین ساختار کشف شده در کیهان یک کوازار به وسعت چهار میلیارد سال نوری است.و حتی برخی فیزیکدانان معتقد هستند به تعداد بی نهایت جهان ها و کائنات های موازی دیگر در جهان هستی به موازات جهان ما وجود دارند.
در آیات مختلفی از قرآن کریم به بزرگی آسمان سوگند یاد شده است:
در سوره طور آیه 5 نوشته شده است:
وَالسَّقْفِ الْمَرْفُوعِ ﴿۵﴾ سوگند به بام بلند [آسمان]﴿۵﴾
در سوره توبه آیه ۱۲۹
فَإِن تَوَلَّوْاْ فَقُلْ حَسْبِیَ اللّهُ لا إِلَهَ إِلاَّ هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ ﴿۱۲۹﴾پس اگر روى برتافتند بگو خدا مرا بس است هیچ معبودى جز او نیست بر او توکل کردم و او پروردگار عرش بزرگ است (۱۲۹)
در سوره غاشیه آیات ۱۷ و ۱۸ نوشته شده است که:
أَفَلَا یَنظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ کَیْفَ خُلِقَتْ ﴿۱۷﴾وَإِلَى السَّمَاء کَیْفَ رُفِعَتْ ﴿۱۸﴾ آیا در شتر نمىنگرند که چگونه [بدیع] آفریده شده است؟و نیز به آسمان که چگونه برافراشته شده است
در سوره شمس آیه ۵ نوشته شده است که:
وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا ﴿۵﴾و سوگند به آسمان و آنکه آن را برافراشت ﴿۵﴾
همانطور که می بینید در همه آیات کلماتی وجود دارند که به کثرت یا بزرگی اشاره می کی کنند مثلا کلمه بر افراشت که در دو آیه نیز ذکر شده است به معنی بلند کرد یا بزرگ کرد است.یا در سوره توبه به پروردگار عرش بزرگ اشاره شده است که عرش معنی آسمان را نیز می دهد.و در آیه اول نیز به بام یا آیمان بلند اشاره شده است.
هرچند در زمان نزول قرآن دانش ستاره شناسی وجود داشت ولی بصورت امروز پیشرفته نبود که بشود بزرگی جهان و فواصل بزرگ آنها را تخمین زد.پس همه آیاتی که به بزرگی آسمان اشاره می کنند به نوعی امتیازی برای قرآن کریم که در 1400 سال قبل به بزرگی آسمان قسم یاد کرد می شوند.
مرحله آفرینش نور بعد از تاریکی در قرآن